Vanuit een bijzondere positie kon ik de ramp zien aankomen

Dit bericht van vorig jaar over #Srebrenica heeft bij veteranen nadien wel wat losgemaakt. Zie enkele reacties. Misschien kan men er over berichten?

Inmiddels heb ik het (niet gedateerde) artikel getraceerd

waarin de betreffende foto (zie onder) is toegepast:

Collectie J.T.A. te Gussinklo    Bron?

—————————————————————————————————————————————

28 juni 2010
In de bijlage “De Verdieping”van TROUW van 26 juni 2010 is een tweetal indrukwekkende reportages van Henny de Lange te lezen over Srebrenica. Aanleiding vormt een expositie over Dutchbat III van Portretfotograaf Friso Keuris met foto’s van veteranen. Het interview met veteraan Anne Mulder is aangrijpend.

Graag geef ik een persoonlijke aanvulling

Wekelijks kwam ik jarenlang over de vloer bij “Moeders” in Coevorden. “Moeders van de Stoottroepen” wel te verstaan. Hier een adressering van een kaart aan haar “werkadres” te Ermelo. Maar ook kaarten met de adressering aan “Moeders te Coevorden” werden prompt op het juiste adres afgeleverd.

Adressering van ansichtkaart: veelzeggend

“Moeders” was als geen ander op de hoogte van de stand van zaken van de diverse missies naar Srebrenica. Hoe beschrijf je haar rol? Dat is niet simpel. Een soort onbezoldigd maatschappelijk werker met een groot aanzien en moreel gezag. Zij was bovendien soldatenweduwe.

Van hoog tot laag stuurden militairen brieven en kaarten naar haar. Ook stopte vaak een Legerauto op de route naar een oefening in Noord-Duitsland bij haar in Coevorden.

Mission Impossible?

Als familielid en medicus kreeg ik veel mee van haar (mijns inziens gerechtvaardigde) zorgen over de missie. De matige bewapening (als Gymnasiast leerde ik vroeger nog “si vis pacem, para bellum“- als je vrede wil, bereid je dan voor op de oorlog) kwam ter sprake. De onmacht die je in al die kaarten en brieven terug las!

Maar ook de leuke dingen zoals de actie van de Stoters voor Joegoslavie. Deze foto van 16 november 1992 toont een wat ongemakkelijk kijkende “Moeders” in haar huiskamer te Coevorden, omringd door “haar” Stoters die een actie hebben ontketend (een origineel heb ik een paar geleden overhandigd aan het NIOD naar aanleiding van het Srebrenica rapport).

Moeders van de Stoottroepen

Vanuit de correspondentie kwam steeds meer een beeld naar voren van een missie die tot mislukken gedoemd was. Er was onvoldoende materiaal en benzine om patrouilles uit te voeren. De tegenstanders pleegden voortdurend obstructie. Vanuit Coevorden werd er van alles ondernomen om de verantwoordelijken aan de spreekwoordelijke jas te trekken. Ik durf te zeggen dat wij ons hart vasthielden. Het sneuvelen van Raviv van Renssen (inclusief de nazorg) en de aandacht voor de gewonden en juist ook het thuisfront was in goede handen van Moeders.Haar rol en inzet is beslist een publicatie waard (zelf was zij wars van persoonlijke aandacht).

Stellingname

Mijn stellingname was en is nog steeds dat het een groot onrecht is dat met een beschuldigende vinger naar Dutchbatters wordt gewezen. Het was een “mission impossible“. Ik heb respect voor al deze mensen. Nederland heeft de dure plicht het gekleurde beeld te corrigeren. Daaraan draagt hopelijk deze bijdrage bij.