Naming and shaming

Hoor en wederhoor

We willen toch geen wereld waarin twitteren synoniem wordt aan verketteren?

Een wisselwerking tussen weblog en twitter is vaak uiterst constructef. Via tweets kun je als auteur snel je volgers attenderen op een bijdrage. Die kunnen meteen via Twitter reageren of via een reactieformulier op de desbetreffende website. Of een ReTweet uitzenden. Ook je lezers kunnen dat teweeg brengen. Dat creeert een dynamiek waarmee niet altijd de zorgvuldigheid is gediend. Dat is geen nieuws. Dit wel!! Dezer dagen klaagt een blogger dat een geplande afspraak bij een medisch specialist op ‘derde kerstdag’ wordt afgezegd. Kennelijk zeer kort daarvoor en op een weinig klantvriendelijke wijze. Het gezin van de blogger had hier naar toegeleefd. Na een jaar onderzoek en onzekerheid eindelijk een advies voor de scoliose van een zoontje.

Logistiek (inventarisatie met het oog op de kansen voor ehealth)

Volksgericht

De discussie krijgt trekjes van een volksgericht. Naam van specialist en ziekenhuis moeten openbaar worden gemaakt. Liever vandaag dan morgen. Ik vind dat onzorgvuldig. Ja, ik pleit voor transparantie. Maar dat betekent dat je ook een inhoudelijke repliek mag verlangen. Nee, moet verlangen. Een telefoontje van een willekeurige medewerker tussen Kerst en Nieuwjaar volstaat niet.  Als de andere ‘partij’ te kort is geschoten, dan horen we dat graag en beargumenteerd.  Laten we het korte lontje geen kans geven.